Het verhaal van Archieven - Moeders Minimalisme

Een leven vol lagom in Zweden

mei 9, 2023mei 9, 2023 Dieuwke Een reactie plaatsen

Een jaar terug kocht Rob mijn e-book ‘Minimaliseren kun je leren.’ Hij stuurde me vervolgens een mailtje:

Beste Dieuwke, als vader heb ik jouw e-boek over minimaliseren aangeschaft. Ik was dit al langer van plan, maar na het lezen was ik zo enthousiast dat ik het hele gezin heb meegekregen om te gaan minimaliseren en gigantisch te gaan opruimen.
Nu staat er een gigantische berg kratten onder de veranda. En zijn wij de koning van de eerstvolgende rommelmarkt. De kinderen komen nu zelf met doosjes speelgoed naar beneden “dit mag ook wel weg want hier speel ik toch nooit mee”
Wat een heerlijk opgeruimd gevoel krijg je hiervan!
Bedankt voor het schrijven van het E-boek en je website is ook heel inspirerend. Volgend jaar verhuizen we naar Zweden en willen we heel veel dingen zelf gaan maken en verbouwen.
Groeten, Rob

Daar wilde ik natuurlijk meer van weten en ik vroeg hem een jaar later of hij een stukje voor mijn blog wilde schrijven. Want emigreren naar Zweden in zo’n prachtig huisje midden in de natuur, dat is toch een droom voor velen?

Rob: “Na de zoveelste “is dit het nu”, komt mijn vrouw met een spetterend idee, Zweden…

Ik had er al veel over gelezen, maar was er nog nooit geweest. Maar het klinkt wel echt geweldig, toch? Mijn vrouw werkt voor een organisatie die daar ook werk aanbiedt, dus dat is een mooie eerste connectie.

Zelf heb ik een bedrijf met een compagnon wat dingen maakt bij mensen thuis. Het loopt prima, maar ik ben er erg druk mee en het maakt me niet echt gelukkig. Personeel en particuliere klanten geven best veel zorgen, en het kost echt veel tijd. Thuis zijn er ook altijd dingen te doen, maar daar kom ik niet meer aan toe. En eigenlijk vind ik klussen, zagen en bouwen het mooiste wat er is. En dat moet je nu allemaal even tussendoor proppen. Ik dacht vaak terug aan de verbouwing van dit huis, de eerste 3 weken was ik daar alleen, non stop klussen, douchen in de tuin omdat er geen badkamer meer was, heerlijk! De gedachte was door veel uren te maken verdien je bakken met geld. En dan huur je lekker iemand in die thuis de klussen gaat doen. Maar die bakken waren maar redelijke bakjes, en die klusser in huis halen was echt niet wat ik wilde.

Ik wilde druk zijn met het leven zelf, en niet met alles eromheen. Al jaren dromen we van een ander bestaan, en hebben al zoveel dingen binnen Nederland onderzocht. Minder lasten, meer leven. Eigen stroom, eigen eten. Van niets iets maken en kunnen genieten van echt veel ruimte om je heen. Geen rokende en ruzie makende buren. Of een tiny house, alles is prima. Zelfvoorzienend, als het maar meer meer met minder is. Maar alles loopt op onmogelijkheden uit, of het wordt financieel zo zwaar dat het niet meer haalbaar is. Zweden is hier wel een goed land voor, maar naar het buitenland vertrekken, dat is wel echt even andere koek.

Ik wilde druk zijn met het leven zelf, en niet met alles eromheen.

In de zomer van 2021 gaan we naar Zweden, voor 4 weken. Sowieso een schitterend avontuur, en we zien wel. Natuurlijk is het vakantie, dus dat voelt echt wel anders. Maar er gebeurt iets van binnen! We vragen ons af of we ons hier thuis (kunnen) voelen, en voelen allebei van wel. We bespreken dit ook met de kinderen, die zijn gematigd enthousiast, maar dat is voor dat moment voldoende. Alles voor de kinderen is eigenlijk top geregeld in Zweden, dus daar maken wij ons dan weer het minst zorgen over.

In de winter van 2021 gaan we nog een paar weken, weer met de Fiat Ducato zelfbouw buscamper. Nu kunnen de kinderen echt niet in een tentje, dus de buscamper wordt in de maanden daarvoor nog even op straat verbouwd. Andere kachel, plaats voor hangende skipakken en 5 slaapplaatsen!! Het is -15 op de eerste camping, maar het gaat top met z’n 5en op 10m2. We vieren kerst in Zweden, bij de open haard en met oud en nieuw huren we een houten huisje voor 2 nachten. Het voelt goed, en we vermaken ons in de sneeuw.

Terug in Nederland droppen we in januari de bom, we gaan het doen, we gaan verhuizen naar Zweden. Er is altijd een reden om niet te gaan, en er is ook altijd een beter moment. Maar de kinderen zijn op een leeftijd dat we het met ze kunnen bespreken, de oudste zit nog net niet op de middelbare school. De huizenmarkt is knettergek. Dus voor ons is dit het juiste moment.

En dan gaat het allemaal best wel snel. Het huis gaat in de verkoop nadat ik de laatste puntjes op de i heb gezet, en nog voor de zomervakantie is deze verkocht. Met de wetenschap van de overwaarde gaan we in Zweden op zoek. De markt is ook daar wel veranderd en merken bij veel huizen echt wel een grote opkomst. Na een huis of 10 is er 1 die echt met glans bovenaan staat. Afgelegen, maar vlakbij een stadje wat we in de winter ook hebben bezocht. Toen grapte we al, “hier gaan we wonen!”

Het huis is uit 1975, dus de basis is prima. Het huis is van hout op een betonnen fundering, er is elektra, en een eigen riool wat vervangen moet worden. Er is een kleine lekkage in het dak (geweest) maar verder is het ideaal voor ons. Het schilderwerk is echt achterstallig en binnen is het gedateerd, maar daar kijken wij doorheen. We zagen de mogelijkheden!

Na een stevig biedproces zijn wij uiteindelijk de hoogste bieder…. meer dan we hadden gedacht, maar nog goed te betalen vanuit de overwaarde.

In die periode daarna gingen we thuis inpakken, opruimen en uitdunnen. Ik zocht op internet naar goede manieren om met minder spullen net zo gelukkig te zijn. En kwam zo bij Moedersminimalisme uit. Als vader zat ik hier natuurlijk helemaal verkeerd, maar als niemand het zag kon ik mooi met al die tips aan de slag 🙂 Weg met al die zooi! Het huis verkochten we ook zonder twee keer met de ogen te knipperen. Dus al die andere spullen moet geen probleem zijn. “Het zijn maar stenen,” Herinneringen zitten in je hoofd en niet in spullen. We hadden al heel veel kunststof bakken van een bekende Zweedse woonwinkel. Veel hadden al een label, en anders kregen ze deze. Krat vol?, maar toch nog meer van die categorie? Omkeren en nog een keer beoordelen. En als het echt, echt, echt nodig was, dan een grotere of 2e krat.

Koken op een houtkachel, poepen op een buitentoilet. Geweldig!!

5 December was de overdracht in Nederland

9 december in Zweden. Daar tussenin waren we dakloos 🙂 maar in de camper voelde dat echt niet zo.

En dan zit je ineens voor 5 weken in Zweden. De kortste dagen van het jaar, maar we hadden er schik in. Het huis verwarmen met een houtkachel, water uit eigen bron, overal bos en natuur om je heen. 17.000m2 voor jezelf, en ga je bij de buren lopen, ook geen probleem. Koken op een houtkachel, poepen op een buitentoilet. Geweldig!!

We klussen en we genieten, we verwonderen ons keer op keer. Zo moet het zijn!

We maken plannen voor alle volgende keren dat we hierheen gaan en nemen steeds wat spullen mee. In de meivakantie van 2023 zijn bijna alle spullen daar en zijn we klaar voor de echt verhuizing van ons als persoon. Juli! dan is het zover. In de tussentijd wonen we op een camping, eerst 3 maanden in een chalet, en daarna 3 maanden in de camper.

In de maanden voorafgaand mag ik me verdiepen in alles wat we daar willen gaan doen. Een groentetuin van zo’n 200m2, fruitbomen, een composttoilet, hout hakken en mooie dingen maken. Ik lees de boeken van Julia Kang, en wordt me nog bewuster van het feit dat dit voor ons de juiste stap is. Beter eten en beter leven, en meer genieten van het gezin. Voorlopig ben ik onder de pannen met het grootste klusproject van mijn leven.

Het boek Lagom is onderweg, voor de Zweden een uitdrukking om aan te geven dat het precies goed is. Niet te veel en niet te weinig “Lagom” Wij kunnen ons daar wel in vinden.”

Gastblog: Het past

maart 22, 2021maart 22, 2021 Dieuwke Een reactie plaatsen

Ik stel jullie even voor; dit is Klasina van der Werf. Ze is moeder, tekstschrijfster én gastblogger voor MoedersMinimalisme. Ze schreef eerder al deze blog en ook deel 2. Vandaag schrijft ze het laatste deel over haar verhuizing en haar minimaliseer-avontuur. En hoe dat gaat? Je leest het hier!

Deze laatste blog over verhuizen en ontspullen liet langer op zich wachten dan de bedoeling was. Ik was even vergeten hoe pittig een verhuizing ook alweer is. De laatste keer dat we verhuisden was vijftien jaar geleden, van Leeuwarden naar Ee. Met één belangrijk verschil: toen hadden we nog geen kinderen.

Er is nóg een groot verschil met vijftien jaar geleden. In die tijd was er geen lockdown en konden we gewoon een kwast of ander klusmateriaal bij de bouwmarkt halen als we die nodig hadden. In het kader van ontspullen is het wel weer een voordeel dat we nu niet verleid worden tot het kopen van overbodige spullen. Integendeel, we kiezen heel bewust voor kwaliteit en duurzaamheid.

Geen spijt

,,Mem, waar is mijn yogamat?’’, vraagt de oudste dochter. Meteen vervolgt ze haar zin met: ,,Of heeft die de schifting ook niet gehaald.’’ De kinderen zijn er inmiddels al aan gewend dat niet alle spullen de verhuizing hebben overleefd. Toch klagen ze er niet over. Ons motto is, zolang ze het niet zien missen ze het niet. Zo wonnen ze voor de lockdown nog een reuzenknuffel van 1 meter groot die ze mochten ophalen in de speelgoedwinkel. Gejuich ging op, terwijl ik dacht: o, nee… Doordat de winkels nu al zo’n lange tijd dicht zijn hebben ze er (gelukkig) nooit meer naar gevraagd. En als je mij vraagt of ik al spijt heb van dingen die we hebben weggedaan? Nee!

Nog teveel

We wonen ruim twee maanden in ons nieuwe huis in Dokkum en zijn helemaal gesetteld. Hoewel we al een hele goede schifting hadden gemaakt bleek ook na deze tweede verhuizing – van tijdelijke huurwoning naar koopwoning – dat we toch nog teveel hadden. Vooral voor de fotolijstjes en canvasdoeken met persoonlijke foto’s hadden we geen plek aan de muur. In plaats daarvan hebben we een IXXI fotowand gemaakt met een selectie van de mooiste foto’s.

Eén schilderij

In de woonkamer kozen we voor één mooi schilderij als blikvanger en één grote plant in de hoek. Juist omdat we nu veel minder spullen hebben valt het meer op. De slaapkamer is denk ik nog het meest minimalistisch ingericht. De muren zijn wit en behalve een bed, twee nachtkastjes en een grote witte hanglamp zijn hier geen snuisterijen meer te vinden. En dat geeft rust.

Overzichtelijker

Het leuke aan een kleinere woning is dat je heel creatief met de ruimtes moet omgaan. Van de berging hebben we een slaapkamer voor de oudste dochter laten maken en de werkkamer van mijn man zit verstopt achter de schuifdeuren van de kledingkast. In de rest van de kast is nog meer dan genoeg ruimte over voor onze kleding, want ook daarin hebben we keuzes gemaakt. En echt, het maakt de garderobe een stuk overzichtelijker.

Schoonmaken

Schoonmaken is nooit mijn hobby geweest, maar in dit huis vind ik dat helemaal niet erg. Wat je niet hebt, hoef je niet op te ruimen en niet schoon te maken. Het kost veel minder tijd, dus is de drempel minder hoog om er aan te beginnen. Er zit nog niet echt een systeem in, maar het is mijn bedoeling om het MM-huishoudsysteem van deze site nog eens op te pakken om het mezelf nog gemakkelijker te maken.

Geen zolder

Dat we nu geen zolder meer hebben scheelt ook een hoop tijd. Zolders zijn net als kasten. Die prop je vol met spullen die je helemaal niet nodig hebt. Eerlijk is eerlijk, we zijn wel blij dat we een mooie (droge) kelder hebben waar we de kerstspullen, reiskoffers en schaatsen hebben staan. Ik heb nog getwijfeld of we de schaatsen wel moesten houden, aangezien we bijna nooit meer strenge winters hebben, maar wat was ik laatst tijdens het winterweekend blij dat we ze nog hadden. Ook reiskoffers hebben we (normaal gesproken) jaarlijks nodig en wat de kerst betreft, tja, één keer per jaar mogen we samen met de kinderen nog wel eens spijbelen met minimaliseren. Toch?

Rommel

Als ik dit zo schrijf, lijkt het alsof wij het allemaal zo goed voor elkaar hebben, maar dat is niet het geval hoor. Als ik op dit moment om me heen kijk is het best wel een rommel in huis. Hier en daar liggen boekjes van de kinderen, een krant op de rand van de bank, lege bekers ranja op de salontafel, een mand met was die ik nog moet opvouwen en knutselspullen op de eethoektafel. Maar doordat de basis goed is, valt de rest te overzien. En laten we eerlijk zijn, er moet ook geleefd worden in een huis. Al weet ik nu dat je daarvoor je huis niet hoeft te vullen met spullen.

Een belangrijke spreuk die ik geleerd heb van deze site: Een fijn huis is vooral gevuld met warmte, liefde en aandacht. Niet met spullen.

Klasina van der Werf

Wil jij ook eens eens een gastblog schrijven voor MoedersMinimalisme? Leuk! Stuur dan eens een mailtje naar dieuwke@moedersminimalisme.nl

Gastblog: keuzes

december 16, 2020maart 22, 2021 Dieuwke 1 reactie

Ik stel jullie even voor; dit is Klasina van der Werf. Ze is moeder, tekstschrijfster én de nieuwe gastblogger voor MoedersMinimalisme. Ze schreef eerder al deze blog. Ze gaat verhuizen en wil daarom ontspullen. En hoe dat gaat? Je leest het in haar blogs!

Wat moet je veel keuzes maken als je gaat minimaliseren. En als je die keuzes nu alleen moet maken, was het nog wel te doen. Maar ik heb ook te maken met een man en twee kinderen die soms heel anders over ontspullen denken.

Negen maanden wonen we inmiddels in een huurwoning, een woonboerderij met een hele grote zolder. Op die zolder hebben we al onze spullen die we in eerste instantie wilden meenemen naar het nieuwe huis, gestald. Die spullen staan er nu dus al negen maanden. En hoe vaak hebben we ze echt nodig gehad? Nooit! Conclusie: we kunnen dus ook wel zonder.

We weten nu in wat voor huis we komen te wonen en dat maakt het ontspullen een stuk gemakkelijker. We kijken niet meer naar wat we hebben, maar naar wat we willen houden. En dat is niet veel, want zoals ik in mijn vorige blog vertelde hebben we een klein huis gekocht. De grote kast van Rivièra Maison uit de woonkamer kan nu dus weg, we verkopen deze via Marktplaats.

Dit is uiteindelijk het enige dat we via Marktplaats hebben verkocht. De rest geven we liever weg aan vrienden of familie dan dat we er nog een paar tientjes van onbekenden voor krijgen. Dus krijgt een collega onze hoogslaper voor haar dochter, de juf een Lief-kastje voor de kinderkamer en mijn zus het Blondservies dat prachtig in hun nieuwe keuken staat. Ze zijn er allemaal blij mee.

Loslaten

Het wegdoen van persoonlijke spullen is een stuk moeilijker. De blog ‘Tien tips die je helpen om los te laten’ heeft me daar goed bij geholpen. Want het gaat inderdaad om ‘loslaten’. Zo had ik twee dozen vol met knutselwerkjes van de kinderen bewaard, een doos met de leukste babykleertjes en tientallen fotoboeken. Maar wat doe je ermee? Bewaren in een doos op zolder. Een zolder die we straks niet meer hebben…

Eén van de tips die helpt bij het loslaten was: het bewust afscheid nemen van je spullen. Eigenlijk was dat best leuk. De kinderen hebben hun knutselwerkjes van vroeger weer eens bekeken (‘dat kunnen we nu veeeeeel beter’), ze hebben met hun eigen babykleertjes gespeeld en zich verwonderd dat ze daar ooit in pasten. Zelf heb ik de leukste foto’s uit de oude fotoboeken gehaald en daar één boek van gemaakt. De rest hebben we weggedaan.

*De kinderen bekijken nog één keer de knutselwerkjes die ze vroeger hebben gemaakt.*

De cd’s en dvd’s hadden de eerste verhuizing nog overleefd, maar dit keer haalden ze de selectie niet. Ik had er in eerste instantie moeite mee, vanwege de herinneringen die ik er aan had. Zo zat mijn eerste single er nog tussen die ik van mijn man had gekregen, ‘I’ll say goodbye’ van Trijntje Oosterhuis (niet echt een opbeurende tekst trouwens). En als je er over nadenkt hoeveel geld al deze schijfjes bij elkaar opgeteld hebben gekost… Maar – zo heb ik geleerd – dit zijn geen redenen om de spullen te houden. Als je écht wilt minimaliseren, moet je loslaten.

Lelijk kleedje

Mijn man heeft daar met bepaalde dingen iets meer moeite mee. Zo vroeg ik hem om zijn Cambuursjaals even te schiften, maar na de selectie zaten er nog steeds zes sjaals in de opbergdoos. ,,Je moet toch begrijpen dat dit collectorsitems zijn?’’, zei hij. Ondertussen bekeek ik een kleedje met een tijger erop die van mijn beppe was geweest. ,,Wat is dat voor lelijk ding’’, vroeg Johan. ,,Die heb ik van mijn beppe gekregen’’, antwoordde ik. Ik dacht aan mijn beppe die altijd zo heerlijk nuchter was. ,,It is mar in kleedsje’’, zou ze hebben gezegd. We stelden een compromis: hij één Cambuursjaal weg en ik het lelijke kleedje.

Met de kinderen hadden we voor de eerste verhuizing al keuzes gemaakt door te kijken: waar spelen ze nog mee? Van al het overige speelgoed bleef alleen Randy over. Het waren drie stemmen tegen één. Randy is een megagrote knuffel die we vorig jaar in Slagharen hebben gewonnen. Een geweldig moment en dat moment zullen we nooit vergeten. Ook niet nu Randy bij iemand anders op de slaapkamer staat. Tijdens het opruimen ontdekten de kinderen ook weer speelgoed uit het twijfelhoekje, oftewel het hoekje met spullen waarvan het nog te vroeg was om ze weg te doen. Ze hebben er de hele middag prachtig mee gespeeld, de keukenvloer lag bezaaid met speelgoed, totdat onze oudste dochter om zich heen keek en terecht opmerkte: ‘mem, we waren toch aan het ontspullen?’

*Van tien dikke fotoboeken maak ik nu één boek met alleen de mooiste foto’s erin.*

Het gaat lukken

Ik leg haar uit dat ontspullen een proces is. ,,Het probleem heeft zich tijdelijk even verplaatst van de zolder naar onze woonboerderij, maar als we straks in het nieuwe huis wonen, dan wordt het écht beter.’’ Mijn man lacht omdat deze woorden hem bekend voorkomen, maar dit keer geloof ik er echt in dat het gaat lukken. We hebben al een hele slag gemaakt. Verhuizers zijn zelfs niet meer nodig, want we kunnen alles wel in een klein busje vervoeren.

Het opruimen geeft nu al rust in mijn hoofd mede dankzij de belangrijkste les die ik dankzij Moeders Minimimalisme geleerd heb: herinneringen bewaar je in je hart en niet in een doos op zolder.

Klasina van der Werf

Ps: Op 1 januari 2021 gaan we verhuizen van Westergeest naar Dokkum. Daarna volgt er nog één blog over hoe het bevalt in een huis met minder spullen.

De weggeefkast

december 7, 2020december 7, 2020 Dieuwke Een reactie plaatsen

Corine Lagerweij uit Stiens heeft een heuse ‘weggeefkast’ die ze ‘It Fuortjaan-kabinet’ heeft genoemd. Dit vond ik zo inspirerend! Dit zouden echt meer mensen moeten doen! Ik heb Corine daarom gevraagd om haar verhaal te doen.

“Hi, ik ben Corine Lagerweij. Een dochter van God en daarnaast nog veel meer. Vrouw van een heel zorgzame man die me op handen draagt, moeder van 2 zoons die hun moeder graag uitdagen, maar heel sociaal en liefdevol zijn, vriendin van een paar geweldige vriendinnen, dochter van 2 prachtige ouders, juf van een groep super kinderen, buurtgenoot in de gezelligste straat van Nederland, zus van 3 broertjes met mooie gezinnen etc.

Ik heb veel creativiteit in me en vind super veel dingen leuk. Ik ben een echte ideeënjunkie, ik bruis altijd van de plannen en ideeën en sommige dingen voer ik uit en sommige dingen niet. Ik mag ontzettend graag geven, cadeautjes maken, mensen verrassen. Ik geef, niet om zelf te krijgen, maar om anderen te inspireren om ook te geven.”

Hoe ben je op het idee gekomen om een weggeefkast te beginnen?

“Zoals ik hierboven al schreef, ik bruis altijd van de ideeën en plannen. Ik hoorde van een vriendinnetje van een weggeefkast in Franeker en een weggeefwinkel in Utrecht. Ik was direct laaiend enthousiast. Ik ben eens gaan zoeken in op het internet naar het principe en voorbeelden. Ik kwam ze tegen in Berlijn en andere grote steden. Maar in Berlijn staat een kast die mijn voorbeeldkast werd. Ik zou het liefst een weggeefwinkel openen op termijn, voor nu is een kast haalbaar, omdat hij op mijn eigen terrein staat en nu binnen de mogelijkheden past.

Het idee van geven en nemen zonder dat er geld aan te pas komt dat spreekt mij zo aan, daar wilde ik echt wat mee. Dus ik heb gezocht naar mogelijkheden die ik had.

Ik heb sloophout gebruikt van onze schutting die na 30 jaar instortte, maar het hout was op veel plekken nog goed. Alleen voor het frame heb ik hout gekocht van een potje geld wat ik gebruikt voor mijn idealen en dromen die ik heb.

Daarna heb ik de kast eigenhandig in elkaar gezet, tot verrassing van menig buurman.”

Hoe werkt de weggeefkast?

“Iedereen mag spullen inbrengen en halen. Alles gebeurt met gesloten portemonnee, dit vind ik zo mooi, want ik houd van duurzaamheid en recyclen. Je mag alles brengen, zo lang het heel en schoon is en het moet in de kast passen. Je mag ook zoveel meenemen als je wilt, je hoeft niet eerst zelf in te brengen, je mag altijd meenemen waar je belangstelling voor hebt.

Ik ruim 1 keer per week ongeveer op. En als ik dingen zie die toch wat stuk zijn gooi ik het weg, en als het er al lang staat, breng ik het naar de kringloopwinkel.”

Hoe kom je aan alle spullen voor in de kast?

“Dat is alles wat mensen komen brengen. Ik heb tot nu toe via Instagram, mond tot mond reclame en de krant bekendheid gegeven aan de kast. En mensen komen daardoor naar de kast om te kijken of er iets leuks is of om spullen te brengen. Ik zie soms ook dingen weer terug komen nadat het een tijdje bij iemand in huis heeft gestaan.

Sinds kort staan er ook visitekaartjes in de kast die mensen mee mogen nemen om uit te delen.

De volgende stap die we gaan zetten, is een flyer maken die we in de buurt willen gaan rond brengen.”

Wat voor spullen liggen er in de kast?

“Dit is echt van alles, zolang het maar in de kast past. Decoratiespulletjes, kerstspullen, puzzels, boeken, kleding, toiletartikelen, schoonmaakmiddelen, babyspullen, tijdschriften, speelgoed.

Een paar voorbeelden die ik voorbij heb zien komen:

Zindelijkheidtrainer, fotolijsten, hele complete serviezen, theemokken, schoenen, voetbalschoenen, DVD’s, tassen.

Je kunt het zo gek niet bedenken of we komen het tegen. Dat maakt het zo leuk, want ik haal er soms zelf ook dingen uit, die ik zo leuk vind. En geregeld zet ik zelf weer dingen in, die een ander kan gebruiken. Ik haal er zelfs spulletjes uit die ik gebruik voor cadeautje voor anderen.”

Wordt er veel gebruik van gemaakt? En door wie?

“Ik kan niet helemaal inschatten hoeveel er gebruik van gemaakt wordt, maar ik denk dat er dagelijks wel een 3 tot 4 mensen even langs komen. Hetzij om te brengen, hetzij om te mee te nemen. Het publiek is zeer wisselend, de mensen van de woongroepen hier in het dorp vinden het geweldig, een paar kinderen komen heel graag met hun moeder even mee, maar ook jonge stellen die niet veel geld hebben, en oudere mensen die graag even een loopje doen en even komen kijken.

Ik heb geregeld een praatje met mensen die langs komen en ik hoor zulke leuke reacties. Dat maakt me nog meer enthousiast om er mee door te gaan en te kijken naar mogelijkheden die we kunnen inzetten. Mensen komen van 2 dorpen verderop speciaal hierheen gereden om te kijken naar de kast, omdat ze er over gelezen of gehoord hebben.

Mensen die in quarantaine hebben gezeten, die daar eindelijk weer uit mogen en hun eerste tochtje is naar de weggeefkast.

Ik word zo blij van dit soort verhalen. Echt geweldig.”

Heb je nog tips voor andere mensen die ook een weggeefkast willen beginnen?

“Blijf je verantwoordelijk voelen voor de weggeefkast, geef er bekendheid aan in de social media, stel duidelijke regels op en hang die in de kast, maak af en toe een praatje met mensen als je ziet dat er mensen langs komen. Zet hem zo neer dat je er niet vanuit je raam meteen zicht op heb, maar net weer genoeg zicht, zodat mensen zich netjes blijven gedragen.

Ruim elke week op en zorg dat het netjes blijft.

Achteraf had ik er wel een deur voor willen hebben, maar misschien kan ik dat nog eens maken. Maar dat is een project voor later.

Soms moet je het gewoon doen en niet te lang over twijfelen. Het is wel goed om na te denken over je insteek om een kast te beginnen, wat is je doel? En doe het vanuit je hart, want winst behaal je er niet op, maar doe het met ziel en zaligheid. Leg er liefde in, want dat proeven en voelen mensen.

Ik hoop dat het mensen inspireert om te geven en te delen. Sharing is caring!!!”

Volg ‘It Fuortjaankabinet’ ook op Facebook en Instagram.

—

Het verhaal van Tamara

augustus 31, 2020augustus 31, 2020 Dieuwke 3 reacties

Al sinds ik jong ben, houd ik van orde, structuur, overzicht en regelmaat. Het past bij mij als persoon: ik ben heel gevoelig en ben snel overstuur als er chaos is of er veel gebeurt om me heen.

Aan de ander kant houd ik ook van uitdagingen, ben ik heel creatief en zie ik overal iets moois in. Ik hoorde mezelf regelmatig zeggen: “Oh, daar kan ik echt iets tofs van maken.” Of “Zonde om weg te gooien!”

We kregen twee dochtertjes en daarbij ook speelgoed, véél speelgoed! Op het werk waren veel collega’s met dochtertjes en dus kwam er een roulatiesysteem van kinderkleding, véél kinderkleding!

Ikzelf had kleding voor werk, kleding voor thuis, kleding om te chillen, kleding voor als die kilo’s er weer af waren, kleding om mee te klussen. Er waren schoenen in alle soorten en kleuren. We houden van koken, dus er was veel kookgerei: van borden en schaaltjes tot allerlei keukentools. De kasten puilden uit.

Burnout

Twee jaar geleden kreeg ik een burn-out. Een flinke ook. Werkgerelateerd; de druk was te hoog en de motivatie gedaald tot het nulpunt. Ik zat meer dan een jaar thuis en in die tijd werd ik intensief gecoacht, had ik tijd om na te denken en kwam het besef: dit is mijn kans om mijn leven over een andere boeg te gooien. Op alle gebieden! Door de enorm hoge stress die ik ervoer, groeide het verlangen om terug te gaan naar orde, structuur en voorspelbaarheid. We hebben twee dochtertjes, ten tijde van die burn-out twee en vier jaar oud. Pittige leeftijden!

Ons huis kon je beschrijven als: een ‘gezellige’ chaos. Van binnen knaagde het: ik wil orde en rust. Overzicht. Dit is nodig om die prikkels te managen en niet alleen voor mij, maar ook voor onze gevoelige dochters en mijn eveneens prikkelgevoelige man.

De boeken van Marie Kondo kwamen in huis. Daarna las ik over FlyLady. Dat leek beiden enorm te passen bij mijn wens! Mijn man was niet te overtuigen. “Je T-shirt bedanken?! Wat een onzin!” “Een logboek bijhouden over wat ik in huis doe? Echt niet.”
Hij hielp me ook niet mee in mijn wens bepaalde ruimtes op te ruimen, tot grote frustratie van mij. Een burn-out helpt niet mee in de kwaliteit van plannen en denken en mijn energielevel, dus het opruimen ging extreem traag…

Mijn man zei: ik snap nu helemaal waarom je zo graag wilt opruimen!

Lade voor lade

Ik ben stoïcijns begonnen met een aantal veranderingen en opruimen. In het kader van: dan is mijn kast in ieder geval wel netjes. Het ging lade voor lade, plankje voor plankje. Maar: wat een verademing! Die strakke kasten met kleding! Kicke! Weggooien en verkopen van spullen werd bijna een sport; ik verkocht spullen op Marktplaats en spaarde voor een nieuwe naaimachine. Wat een toffe beloning en het werkte twee kanten op: meer overzicht én een naaimachine als beloning voor mijn werk.

Dankjewel schoenen

Mijn man stoorde zich al tijden aan de schuur. Op een mooie lentedag, hebben we deze aangepakt: alle zooi eruit en schiften, wat brengen we naar de stort van de gemeente en wat mag terug. Ik hoorde hem die dag een keer zeggen: “Dank je wel schoenen, voor al die stappen die we samen hebben gezet.” Een beetje cynisch, dat wel…
Mijn man was zó blij met het resultaat, dat hij naar me toe kwam en zei: “Ik ben zo mega blij dat dit opgeruimd is, ik snap nu helemaal waarom je zo graag wilt opruimen! Vanaf nu gaan we het samen doen en help ik je waar ik kan!”

De kinderen leren nu ook dat het fijn is om speelgoed en kleding aan anderen te geven.

En zo geschiedde: we hebben samen een plan gemaakt wat we eerst wilden opruimen. Ik leerde mijn gewoonte af om leuke spulletjes te kopen die we niet nodig hebben, door mezelf telkens de vraag te stellen: is het noodzakelijk? Word ik hier blij van?
Met de Marie Kondo trucs werden de kasten leger en de kleding netjes opgevouwen.

De kinderen leren nu ook dat het fijn is om speelgoed en kleding aan anderen te geven. Met grote regelmaat lopen we hun kamertjes door met als doel: wat kan iemand anders blij maken. Spullen die kapot zijn, gaan weg.

Een proces

Het is een mindset die we veranderd hebben. Het is ook een proces. Creatieve dingen zijn nog een uitdaging voor mij persoonlijk. Er zijn nog steeds teveel spullen in huis. Schoonmaakmiddelen zijn ook zo’n doorn in het oog, dus ik verdiep me nu in natuurlijke schoonmaakmiddelen met zo min mogelijk verschillende flessen. Minder afval, minder verpakkingen. Geen fles shampoo, maar een shampoobar. Elke week gaan er spullen naar de kringloop of de container in. Het balletje rolt vanzelf verder.

Nogmaals: het is een proces. Toen ik dat accepteerde, werd alles zoveel eenvoudiger.

Minimaliseren voelt niet als controle willen hebben, maar het creëert rust, overzicht en tijd voor elkaar. En dat laatste is de grootste winst. ❤️

P.s. Ik ben erg blij met de Facebookpagina ‘Minimaliseren kun je leren‘; het heeft veel voor me gedaan ❤️

Liefs, Tamara

Wil jij ook je verhaal kwijt? Mail je verhaal in max. 500 woorden met een paar bijpassende foto’s naar dieuwke@moedersminimalisme.nl. Is schrijven niet helemaal je ding? Mail dan je telefoonnummer, dan bel ik je voor een telefonisch interview. Uiteraard mag je anoniem blijven.

Categorie: Het verhaal van