Categorie: Minimalistische momenten

Accessoires

Dieuwke 2 reacties

Ik lig in bed en kijk tevreden rond in onze slaapkamer. Ik zie de foto die gemaakt is op onze trouwdag en aan de muur hangt een foto van onze stralende dochter. Ik vind het heerlijk hier. De ruimte straalt rust en geluk uit.

Ooit was er een tijd dat ik ook onze slaapkamer rondkeek, maar dan met één groot verschil. Toen keek ik rond om te kijken wat ik er nog aan kon toevoegen om het nóg gezelliger te maken. Woonbladen inspireerden me, net zoals de woonwinkelfolders. Wanneer ik weer iets had gekocht en met veel aandacht had neergezet, verschoven en herschikt, kon ik er na de tijd heel lang vol trots naar zitten kijken. Jarenlang heb ik dat volgehouden. Jarenlang heb ik honderden euro’s geld uitgegeven aan accessoires. Jarenlang had ik de kasten vol accessoires omdat ik ze onmogelijk allemaal tegelijk neer kon zetten.

Maar die gewoonte veranderde drie jaar geleden. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat alle mooie spulletjes die ik in ons huis had staan mij niet gelukkig konden maken. Ik was net moeder, iets wat ik altijd al wilde, maar ik was ongelukkig. Schuldiger kun je je als moeder bijna niet voelen. Mijn traumatische bevalling en chronische slaapgebrek hadden me flink uit balans gehaald.

Ook al had ik zoveel mooie accessoires om me heen verzameld, ik realiseerde me dat al die spullen leeg waren en zielloos. De vele vaasjes, bloemetjes, waxinelichtjeshouders, hangers en fotolijstjes, ze deden niets, helemaal niets. Ik werd er niet gelukkiger door. Het waren storende energievretende elementen voor me geworden.

moedersminimalisme

Ik wist wat er moest gebeuren. Ik wilde mijn leven niet meer opvullen met alleen maar materialisme. Ik wilde niet meer spullen kopen om me er vervolgens maar een paar dagen gelukkig door te voelen. Ik wilde het anders. Ik wilde meer verdieping. Ik wilde geen onnodige ballast meer om me heen. Stuk voor stuk heb ik alle accessoires en onnodige spullen in huis in dozen gezet. Elke kamer heb ik doorgespit, totdat ik niets meer vond dat geen waarde voor me had.

Nu drie jaar later kijk ik weer om me heen. Ik besef dat ik gelukkig ben en tevreden. Ik ben dankbaar voor de spullen die ik nog om me heen zie. Het zijn de spullen die ik nodig heb of die me energie geven. Niets dat nog zwaar op mijn schouder weegt. Ik voel me heerlijk licht, vrij en in balans.

IMG_7626-bzw

De slaapkamerdeur gaat zachtjes open. Het is mijn dochter van drie die vraagt of ze bij me mag liggen. “Tuurlijk schat”, antwoord ik haar, “hier is ruimte zat.” Terwijl ze haar tegen me aan nestelt, en ik mijn armen om haar heen sluit, weet ik het zeker. Hier kan geen enkele accessoire tegenop…

Bron: Deze blog schreef ik voor www.elkedaggroener.nl

Lees ook:

Döstädning: wat als jij er niet meer bent, mam?

Dieuwke 6 reacties

Lieve mam, lastig hè? Döstädning. Bedenken waar je met al die spullen heen moet. Maar ik vind het wel erg goed dat je er over nadenkt mam. Want wat zijn spullen nu eigenlijk? Wat betekenen ze? En wat betekenen ze als jij er niet meer bent?

Ik snap best dat je moeite hebt om spullen weg te doen mam, en dat je daarom zoveel spullen in huis hebt. Ooit was er immers een tijd dat spullen schaars waren, of zelfs nog niet uitgevonden. Als je ze ooit van je welverdiende centen kocht, waarom zou je ze dan weer weg doen?

Maar ja, het blijven toch maar spullen. Je kunt ze moeilijk meenemen naar het hiernamaals.

En jij hebt gelijk. Als jij er niet meer bent, zullen we er wel veel werk van hebben. Al je spullen door, de boel verdelen onder de familie en vrienden en dan maar hopen dat er geen ruzie komt. Het zal wel even wat tijd kosten ja, maar we doen het met alle liefde.

Maar ik vind je idee om je spullen alvast wat uit te delen ook erg goed. Door mensen bij je thuis uit te nodigen creëer je inderdaad mooie herinneringen. Je zet gezellig een kopje thee, maakt een mooie wandeling en begint een goed gesprek. Wellicht wil je kleinkind wel die theepot die in de kast staat voor op kamers, misschien vind de buurvrouw het zilver wel hartstikke mooi. En je breit al heel lang niet meer, waarom geef je die mand met garen niet aan je schoondochter die de prachtigste babymutsjes breidt? Ook zijn er vast heel veel goede doelen blij met een aantal van de spullen die bij je in huis staan en die je toch niet gebruikt. Dát is döstädning.

döstädning

Zo creëer je mooie ervaringen, kun je het zelf verdelen, maak je anderen blij en geef je een ander een prachtig aandenken aan jezelf. Maar ook niet onbelangrijk: je huis wordt ook opgeruimder! Dat scheelt jou opruimen, afstoffen, repareren, verplaatsen enz. Want als je minder spullen hebt die je aandacht vragen, houd je meer energie over voor wat écht belangrijk is in het leven toch?

Je bent wel oud mam, maar gelukkig nog fit en gezond. Of ik ook wat wil uitzoeken? Nee hoor, ik wil gewoon nog heel veel mooie wandelingen met je maken. Of misschien wil ik die foto wel, op de kast in de hal, waar we samen op staan. Maar nu nog niet hoor mama, later pas. Nee, verder hoef ik echt niets. Want de mooiste herinneringen aan jou die zitten in mijn hart. Dat weet je toch!

Wat zeg je er van. Kopje thee?

Je dochter.

Lees ook dit prachtige artikel uit de NRC over spullen minimaliseren voordat je doodgaat.

Boekentip: De edele Zweedse kunst van het opruimen

Lees ook:

– Goede doelen voor jouw overbodige spullen
– Een doosje vol herinneringen.
– Döstädning: Opruimen voor je doodgaat

Het minimalisme-virus

Dieuwke 11 reacties

Ik heb het, mijn schoonzusje heeft het en mijn andere schoonzusje heeft het daarna ook gekregen. Het is erg besmettelijk. De vriendinnen van mijn schoonzusjes hebben het vervolgens ook gekregen en het virus heeft zelfs toegeslagen bij mensen waarvan je het niet verwacht. Bij mijn tante en schoonmoeder notabene! Zoals ik al zei, erg, heel erg besmettelijk.

 

Het virus heeft toegeslagen op het moment dat ik kwetsbaar was. Ik had net een kind gekregen, zat niet erg lekker in mijn vel en ik stoorde me ineens enorm aan alle spullen om me heen. Ik ging rondneuzen op het internet en kwam door bepaalde webpagina’s in aanraking met het minimalisme, de vermoedelijke bron van het virus.

 

Het virus opende gelijk mijn ogen. BAM! Hartstikke besmet! Een gevoel alsof je wordt overgenomen. Het begon bij mij met een kastje in de slaapkamer. Een grote plastic tas vol met make up, sieraden en haarspulletjes was het resultaat. Buurmeisje was er heel gelukkig mee, maar ik was nog veel gelukkiger. Nu konden alle lades weer dicht! Op het hoogtepunt van het virus was ik echt niet meer te stoppen. Met 30 graden buiten stond ik op een bloedhete zolder al mijn spullen uit te zoeken. De symptomen van het virus liegen er dan ook niet om. Het begint met adrenalinestoten en opruimwoede, wat uiteindelijk overgaat in kalmte, tevredenheid en een intens gevoel van geluk. Want há, loslaten is zó lekker!  

 

Je snapt na een poosje niet waarom je leefde zoals je voorheen deed, je wordt veel minder materialistisch en je dankbaarheid groeit met de dag. Ook je huis verandert mee, het wordt lichter, ruimer en overzichtelijker. Met andere woorden, het leven wordt gemakkelijker en simpeler.

 

Nu ben ik al een aantal jaren besmet en staat het kastje, waar het allemaal mee begon, er al lang niet meer. Ik had geen spullen meer om erin te stoppen. Bij de mensen van de kringloopwinkel ben ik inmiddels een bekende. Ik geef andere mensen ervaringen cadeau of dingen die op gaan. De Action loop ik voorbij en sta nooit meer klagend voor mijn kledingkast omdat ik niet weet wat ik aan moet trekken. Mijn huis is gemakkelijker schoon te houden, we reizen licht en mijn dochter heeft alleen speelgoed waar ze ook echt mee speelt. En oh ja, ik houd elke maand meer geld over, nu ik geen tierlantijntjes en overige onnodige zaken koop.

 

Als mensen mij op feestjes vragen hoe het met me gaat vertel ik ze vol overtuiging over mijn ontwaking. Helaas besmet ik dan vaak ook onbedoeld andere mensen met het virus. Excuses, maar geloof mij, dit minimalisme-virus is het beste wat je ooit kan overkomen. Ik hoop dat het nóóit weer overgaat. Jelle, bedankt!