Tag: baby

Ons zoontje zit in mijn hart

Dieuwke 7 reacties

Ik zag een tijdje terug in een Facebookgroep dat ze haar babyspullen aan het minimaliseren was omdat er niet nog een kindje komt. Ze verloor haar zoontje na 17 weken zwangerschap. Ze moest letterlijk en figuurlijk loslaten. Wat een kanjer. Hierbij haar verhaal.

“Wat te doen als het leven niet loopt zoals je hoopt. Ik had kunnen kiezen om te blijven hangen en negatief te worden of het leven terug in handen te pakken door de narigheid los te laten. Dat laatste heb ik gedaan.

13 juni 2015 werd ons zoontje geboren, na 17 weken zwangerschap, veel te vroeg en in de parkeergarage van het ziekenhuis. Hoe bizar ook, het eerste gevoel was opluchting. Al snel kwam het gitzwarte rauwe verdriet en later het loslaten.

Ons zoontje ontstond niet vanzelf, maar met hulp van het ziekenhuis.
Dat het zwanger worden niet vanzelf ging, maakte het een hele bewuste keuze om voor nog een kindje te gaan. In ons geval bijzonder want de zwangerschap / bevalling van onze dochter was pittig geweest en een komende zwangerschap, zo was ons verteld, zou ook geen onbezorgde zwangerschap worden.

Bloedverlies

Het was snel raak, maar ik voelde mij direct ziek. Ik had bloedverlies, steeds meer en steeds vaker. Dat kleine kindje in mijn buik hield stand en bij een hele vroege 3D echo (voor wetenschappelijk onderzoek) werd duidelijk dat het een jongetje was. Door het bloedverlies zat ik 1-2 per week in het ziekenhuis, het voelde niet goed, oorzaak werd niet gevonden waarop ik naar huis kon. Mijn conditie ging hard achteruit, traplopen, werken, reizen met de trein, fietsen, zorgen voor mijn dochter, alles werd minder. Hulptroepen werden ingeschakeld door nog voor 12 weken het aan onze familie te vertellen. De weken gingen verder, ook het bloedverlies en de artsen maakten zich zorgen om mijn gezondheid.
Ik voelde zelf ook dat het niet goed ging en ten kosten van mijn gezondheid, daarnaast zorgde het voor onrust binnen ons gezin. Op 12 juni ging ik met mijn man in beraad, mijn bloedgehalte was inmiddels zo laag dat ‘mijn leven’ in gevaar kwam en de artsen over wilde tot bloedtransfusies en dan zodra het kindje levensvatbaar was het halen. Na een avond praten, huilen, knuffelen hadden wij ons besluit genomen, geen transfusies en de zwangerschap stoppen. Kiezen voor mijn gezondheid en ons gezin. Met het ziekenhuis stond de afspraak om maandag weer contact op te nemen.

Het is voorbij, mijn lijf heeft besloten dat het klaar is.

Het is voorbij

Zaterdag, veel geslapen, ik heb mijn zoontje nog voelen schoppen en toen ik bij de kassa stond braken mijn vliezen, ik was alleen, ik bleef heel rustig, liep naar het toilet waar ik zag dat enkel de vliezen waren gebroken en het kindje nog in mijn buik zat. Ik ben teruggelopen, heb mijn boodschappen ingepakt en ben de supermarkt uitgelopen. Buiten heb ik mijn man gebeld, het enige wat ik kon zeggen, was, het is voorbij, mijn lijf heeft besloten dat het klaar is. Voor mij een opluchting, eindelijk nam mijn lijf de regie over, stop! tot hier en niet verder. Ik heb thuis nog een douche genomen en toen zijn wij vertrokken naar het ziekenhuis, waar, zoals ik al eerder schreef ons zoontje na 17 weken zwangerschap in de parkeergarage is geboren.

Rollercoaster

Het proces wat je daarna in gaat is nauwelijks te beschrijven. Ik zat in een rollercoaster vol emoties, variërend van verdriet, pijn, paniek maar ook opluchting en trots op dat kleine mannetje, want wat was hij gaaf en mooi. Gezien zijn geboortetermijn, hebben mijn man en ik een mooie plek in de natuur gezocht en hem daar begraven. Geen poeha, geen gedenkteken. De herinnering zit in mijn hoofd. Ons zoontje zit in mijn hart. Een kamertje was er gelukkig nog niet. Gezien de vorige zwangerschap had ik heel duidelijk voor ogen dat ik pas bij levensvatbaarheid een kamertje wilde bouwen. We waren van plan veel her te gebruiken. Het jaar na de bevalling was er dus een lege ruimte, onbestemd. Aangezien ik aan het minimaliseren ben geslagen, werd het langzaamaan een opbergplaats voor spullen die weg moesten. Het minimaliseren is ook ontstaan na het verlies van ons zoontje. Het opruimen gaf rust, leegte in mijn hoofd, leegte / overzicht in ons huis. We hadden veel te veel spullen. Ik kon met weinig moeite afstand doen van spullen maar de babyspullen was een ander verhaal. Het eerste jaar lagen ze of in het kamertje, of wanneer er vrienden zwanger werden, gingen de bruikbare spullen daar naartoe, maar… ik wilde ze wel terug.

De herinnering zit in mijn hoofd. Ons zoontje zit in mijn hart.

Rommelmarkt

Tot Koningsdag. Alle spullen hebben we in onze auto geladen, echt alles. Op naar een rommelmarkt. Alles uitgestald. Veel verkocht maar een deel ook niet. De volgende dag hebben we het restant naar een kringloopwinkel gebracht in een andere stad. Nooit meer wilde ik de spullen meer tegenkomen. Het heeft uiteindelijk 1.5 jaar geduurd voordat het kamertje zonder bestemming met babyspullen mij ging tegenstaan, waar ik eerst kon ‘genieten’ van het babyspul door mijn handen laten gaan, sloeg dat om naar frustratie. Mijn man en ik neigde steeds meer naar ‘het niet meer proberen’ maar de echte beslissing durfde we niet te nemen. Ik weet niet meer precies hoe het is gegaan, maar net voor de zomervakantie kwam het besef dat het zo goed was. Ik had graag twee kinderen willen opvoeden maar het heeft niet zo mogen zijn. Door de beslissing te maken, kwam er ruimte om ons leven opnieuw in te richten.

Bestemming

Het lege onbestemde kamertje, kreeg een bestemming. We hebben het bijgetrokken bij de kamer van onze dochter, zodat zij nu een mooie ruime kamer heeft. De gipsmuur tussen de twee kamers moest eruit. Ik weet nog dat ik heel stoer was, dat doe ik wel even. Ik ben begonnen, niet wetende hoe therapeutisch dit zou zijn. Ik heb met de hamer geslagen, met mijn benen getrapt, het stof vloog om mij heen en ineens was er een gaatje en kon ik door de muur heen kijken. Toen ik dat punt bereikte voelde het alsof de grond onder mijn voeten verdween, ik heb gehuild, tranen van maanden. Het besef, dat ik bewust koos voor geen zwangerschap, kwam zo hard binnen. Met ogen vol tranen ben ik doorgegaan, en hoe groter het gat werd, hoe rustiger ik werd.

Nu, meer dan drie jaar later, kan ik oprecht zeggen: het is goed zo.”

Lees ook:

– Waarom is het loslaten van babyspullen zo moeilijk?

loslaten van babyspullen

Waarom is het loslaten van babyspullen zo moeilijk?

Dieuwke Een reactie plaatsen

Negen van de 10 huizen heeft nog wel iets van de babytijd op zolder liggen. Wat is het toch met babyspullen? Waarom kunnen we ze zo moeilijk loslaten? Wat ga je doen met al die mooie babykleding die je ooit met zorg uitzocht? En misschien heb je nog een wieg, een wipstoel, een box of een Maxi Cosy autostoel op zolder liggen terwijl de kinderen al lang groot zijn? Wat is het wat we er nog mee willen doen? Er zijn verschillende redenen waarom mensen de babyspullen nog willen bewaren. Ik vroeg het jullie op mijn sociale media.

Voor als er nog een kindje komt

Babyspullen bewaren voor een volgend kindje is niets mis mee. Maar HOEVEEL wil je bewaren? Wat als het kindje een ander geslacht heeft? Hoelang wil jij je ruimte opofferen? Heb je er vertrouwen in dat spullen wel naar je toe komen als je ze nodig hebt?

Nathalie: “Ik heb 4 jaar lang de kleren bewaard van mijn dochter voor als zij een broertje of zusje mocht krijgen. Het werd een jongen en ben langzaam gaan ruimen. Nu wil ik het bij 1 bak per kind houden met leuke kleren om te bewaren. Alleen is haar broer nu 2 en moet ik van hem nog alle kleren opruimen dat is dan wel weer een ding.. en kost ook veel tijd.”

Annette: “Sommige kleertjes wegdoen was even lastig, maar zodra ze de deur uit waren was ik het gevoel ook kwijt. Wij deden echt alles weg, en nu 5 jaar later verwachten we ons 4e kindje. Van alle kanten komen er spullen naar ons toe. En ook Vinted staat vol met leuks. Ik vind het echt superleuk om het nog eens opnieuw te verzamelen, en na deze baby gaat het ook weer weg, en niet op zolder.”

Ik bewaar het voor de kleinkinderen

Veel mensen bewaren het voor later, voor als er kleinkinderen komen. Let wel: als die er komen. En dan moeten je kinderen die spullen ook nog maar willen gebruiken. Is het het waard om al die jaren je ruimte te gebruiken om iets te stallen dat misschien nooit meer wordt gebruikt? Een box kun je ook voor een paar centen bij de kringloop halen. Weeg je beslissing dan ook goed af.

Maureen: “Het staat na 26 jaar nog steeds op zolder. Voor als er kleinkinderen komen denk ik . Misschien toch ook emotionele waarde want het is een ‘Winny the poeh’ collectie.

Kira: “Heb veel bewaard maar paar maanden geleden zijn we verhuisd en heb ik alles uitgezocht. Ik wou het bewaren voor als we hopelijk een keer kleinkinderen krijgen. Heb mijn zoon (19) en dochter (22) erbij gehaald en gevraagd wat zij er leuk van vinden en willen houden voor als ze eventueel kinderen krijgen. Er is maar 1 doos overgebleven wat ze uitgezocht hebben, die is dus meegegaan en staat hier nu op zolder.

Johanna: “Mijn moeder heeft van ons van vroeger super veel bewaard, meegezeuld door vele verhuizingen. Meubilair en echt dozen en dozen vol. Het is nu leuk er sommige dingen nog van te gebruiken. Maar veel is zo verouderd/verslechterd dat het niet meer bruikbaar is. En we voelen ook wel (emotionele) druk om die spullen die nog wel ok zijn te gebruiken zodat ze niet het gevoel heeft het voor niks te hebben bewaard. Dus ik ga zelf wel wat bewaren maar zeker kritisch zijn.”

Het is een rouwproces

Loslaten gaat gepaard met veel emoties. Vooral als het om een onvervulde kinderwens gaat, een gestorven kindje of het verlangen naar een tijd dat niet meer terugkomt. Maar om aan iets te denken hoef je echt niet 10 dozen vol met kleding en babydekentjes te bewaren op zolder. Mijn advies is om een herinneringsdoosje te maken. Doe daar iets van 5 items in dat veel waarde voor je heeft. En leg het niet op zolder, waar je zo weinig komt, maar geef het een prominent ereplekje in je huis. Koester de herinneringen, maar besef ook dat je leeft in het nu.

Annemieke: “De babyspullen wegdoen heb ik in gedeeltes gedaan. Het was voor mij ook een soort rouwproces wat wel een paar jaar heeft geduurd. Ik wilde zelf graag nog wel een kindje, maar dat ging hem niet meer worden. Bij elke keer dat je kleren weggeeft of weg doet, neem je een klein beetje afscheid van die periode. De kleinste maatjes zijn als laatste weggegaan. Ik heb nu nog een kleine doos staan met een paar kledingstukken waar een herinnering of emotionele waarde aan zit. Die wil ik bewaren. De rest heeft nu allemaal een nieuwe bestemming gekregen.”

Nicolette: “Stapje voor stapje afscheid nemen gaat goed. Bij ons komt er waarschijnlijk geen 3e kindje en de jongste is nu 2,5 jaar. Ik bewaar wat speciale kleertjes en kleine dingetjes zoals een doekje van de intensive care waar hij een tijdje heeft gelegen. Kleding geef ik weg, dat voelt goed. Goede herinneringen zitten in onze gedachten en niet in spullen.”

Mélanie: Moet ook zeggen dat het met de bevalling van de 2e duidelijk werd dat er geen derde zou komen, hoe zeer dat nog wel een harte wens was. En dus was er geen logische reden om spullen nog vast te houden en moest ik het proces van loslaten direct in. Ik heb toen ook een bak in de kledingkast gezet om de schifting makkelijker te maken. Als je iets grijpt uit de kast en het is te klein, direct erin. Niet teveel tijd geven om erover na te denken.”

Sanne: “Ik heb van de eerste newborn babykleertjes voor allebei de kinderen een ‘troost’ dekentje gemaakt. Ze liggen er vaak onder als ze moe zijn of ziek o.i.d. Zo zie ik de kleertjes nog vaak en liggen ze niet op zolder!”

Linda: “Ik ben er heel makkelijk in. Heb het eerste setje bewaard en de rest weggegeven. We leren de kinderen ook dat spullen spullen zijn en herinneringen en emoties in je hart/hoofd zitten en niet in spullen.”

Wil je graag leren om te minimaliseren? Dan zijn deze twee e-books zeker iets voor jou:

Wil je graag alle nieuwe blogs in je mailbox ontvangen? Laat dan hiernaast je mailadres achter. En lees je dit op je telefoon? Dan kun je dat bijna helemaal onderaan de pagina doen.

Lees ook:

Hoeveel en welk speelgoed heeft een baby van 0-5 maanden nodig?

Dieuwke 1 reactie

Kraamcadeautjes gaan vaak gepaard met speelgoed, heel veel speelgoed. Soms ligt de box zo vol dat de baby zelf er bijna niet meer in past. Maar hoe zit het nu eigenlijk, hoeveel en welk speelgoed heeft een baby van 0 tot ongeveer 5 maanden ‘nodig’? 

In principe heeft een kleine baby helemaal geen speelgoed nodig. Natuurlijk moet een baby wel spelen om zich te ontwikkelen. Maar dat hoeft niet beslist met speelgoed. Je hebt vast ook genoeg dingen in huis waar je kindje graag of zelfs liever mee speelt. Zie ook het filmpje onder aan dit artikel. Zoals een schaal, een pollepel, een doekje en ga zo maar door. Maar je wilt natuurlijk wel veilig speelgoed voor je baby. Daarom kan ik me voorstellen dat je toch het liefst wat in huis haalt dat voor baby’s bedoeld is om veilig mee te spelen. Ik geef je hier een aantal tips.

Hoeveel en welk speelgoed heeft een baby van 0-5 maanden nodig?

1. Iets om naar te kijken

Hele kleine baby’s die vinden het vooral nog fijn om naar iets of iemand te kijken. Al kan hij eerst nog niet veel zien, contrasten en dingen die bewegen trekken wel zijn of haar aandacht. De contrasten worden na vier weken echte kleuren voor een baby. Maar pastelkleurtjes zien ze eerst nog niet, wel de primaire kleuren als rood, geel en blauw. Het is goed om het leren kijken van je baby te stimuleren. Maar overdrijf het niet. Want je wilt ook niet dat je kindje overprikkelt raakt.

Het gezicht van papa of mama is vaak favoriet voor je baby om naar te kijken. Verder kun je denken aan een mobiel boven de box, een knuffel, zachte blokken of een zacht boekje. De rubberen ballen en blokken hiernaast op de foto zijn van Sophie de Giraf en onder andere hier bij Greenjump te krijgen.

2. Iets om mee te rammelen

Rammelaars stimuleren de zintuigen van je baby. Fantastisch om naar te kijken, om naar te luisteren en om in te knijpen. Neem bij voorkeur een zachte rammelaar, zo kunnen ze zichzelf niet bezeren.

Het schattige konijntje-rammelaar op het plaatje is van het merk Konges Slojd. Hier verkrijgbaar.

3. Iets om in te bijten

Gemiddeld krijgt een baby zijn eerste tandjes wanneer hij tussen de 4 en de 7 maanden oud is. Ze vinden het dan heerlijk om in dingen te bijten. Hoewel de meeste bijtspeeltjes vroeger nog van plastic waren, zijn ze nu gelukkig steeds vaker van natuurlijk materiaal te krijgen. Het favoriete bijtspeeltje van onze Jilles is de banaan van 100% natuurlijk rubber van de Hevea boom van Reiger en de Raaf. Hij is zo leuk! Hij kruipt vaak de kamer rond met die banaan in zijn mond. Een erg grappig gezicht. 😉 Hij is ook leuk voor mee in bad en is later als de babytijd voorbij is ook nog heel leuk te gebruiken als speelgoed. Het is van het merk Oli & Carol. En ze hebben niet alleen een banaan als bijtspeeltje gemaakt, maar ook o.a. een avocado, een blaadje sla, broccoli en meloen. Grappig he?

Zoals je ziet heeft een baby dus aan drie speelgoedjes meer dan genoeg. In de praktijk heeft een baby veel meer. Wat doe je dan met het overige?

  • Leg wat nog niet bij zijn of haar leeftijd past apart.
  • Leg speelgoed dat je dubbel hebt op verschillende plekken. Het is ook handig om bijvoorbeeld bij het aankleedkussen wat te hebben.
  • Roteer het speelgoed, wat je momenteel niet gebruikt berg je op in bijvoorbeeld een box-opbergzak.
  • Schenk het babyspeelgoed dat je over hebt aan een goed doel zoals bijvoorbeeld Stichting Babyspullen.

Op zoek naar duurzaam speelgoed? Kijk dan hier eens voor een lijst met webwinkels.